000 01511nam a2200289 i 4500
997 0 0 _e2
001 2152464
003 CED078
005 20250611082235.0
007 ta
008 250113s2024 sp e 000 1|spa d
017 _aM 16189-2024
020 _a9788483933541
040 _aBPC
_dCED078
080 _22015
_a821.134.2-32"21"*CV
100 1 _aReyes-Noguerol, Irene
_d(1997-)
_eaut
_9295775
245 1 0 _aAlcaravea
_c/ Irene Reyes-Noguerol
260 _b: Páginas de espuma
_aMadrid
_c, 2024
300 _a156 p.
_c; 25 cm
490 1 _a(Voces / Literatura
_v; 362)
520 3 _aA alcaravea é unha planta silvestre de flores pequenas. As súas sementes teñen distintos usos que poderían replicar os contos deste libro: Medicinal: en infusión, esta especia calma os cólicos infantís (moitos son os nenos que choran aquí, a pesar das nanas), pero, ademais, o seu uso tópico serve para limpar e cicatrizar feridas, sexan as de nais derrotadas pola vida, as dun visir namorado ou as dun medio irmán tímido. Culinario: un sabor, amargo e doce á vez, condimenta a maioría dos relatos. Neles, hai desolación e ata horror en ocasións, pero sempre se asoma a luz da tenrura que salva. Relaxante: o seu aroma, usado en aceites e lociones, ten unha calidade tranquilizante que os protagonistas agradecerían.
655 4 _aCuentos
_9295776
655 7 _aContos
_914922
690 _afic
_943891
830 0 _aVoces (Páginas de Espuma)
_pLiteratura
_v362
_9295300
852 _aCED078