Descendente dunha liñaxe de matronas, Dýja é tamén iso que en Islandia chaman «nai da luz». Os seus pais dirixen unha funeraria, a súa irmá é meteoróloga: nacer, morrer e, entremedias, superar unas cantas tormentas. En plena ameaza de furacán, Dýja axuda a traer ao mundo ao seu bebé número 1922. Está a tratar de arranxar o apartamento que herdou da súa tía avoa, abarrotado de mobles, lámpadas que parpadean e unha caixa de froita chea de manuscritos: a tía Fífa continuou o labor que comezara a bisavoa de entrelazar os relatos das antigas comadronas que percorrían os páramos do país en plena xistra coas súas propias reflexións excéntricas e visionarias sobre o planeta, a vida... e a luz.
Mentres, no ático, un turista australiano parece viaxar ata as antípodas para facer balance da súa vida. O ser humano é, definitivamente, o animal máis vulnerable sobre a Terra, e o delgado fío que nos une á vida é tan fráxil como unha aurora boreal.